به نام خداوند
سلام
در اينكه مهران مديري استاد بي بديل و پدر طنز نوين ايران هست هيچ شكي نيست. استاد مديري توقع ما را بالا برده است و هر كار طنزي ما را ارضا نمي كند و شايد تنها كسي كه بتواند لبخندي بر لبان ما نقش بنشاند خود مديري و تيم همراه اوست.
نوروز امسال هم خوشبختانه شاهد اثر ديگري از اين استاد بوديم و بي شك بهترين مجموعه در بين مجموعه هاي پخش شده بود و اگر بخواهم تمثيل وار بگويم، با توجه به اينكه مرد هزار چهره آخرين مجموعه ي پخش شده بود و در ساعت هاي قبل از آن سه مجموعه ي ديگر پخش مي شد، مي توانم اينگونه بگويم كه آن سريال ها حكم پيش غذا را داشتند و ما را آماده مي كردند براي وعده ي اصلي.
نكات بارز مرد هزار چهره همچون آثار ديگر استاد مديري، موقعيت هاي بكر طنز، نقدهاي موشكافانه، نشان دادن خصلت هاي ناپسند جامعه، بازي هاي يكدست و خوب و ... بودند كه باز هم مثل ساير كارهاي استاد مديري حرف و حديث هايي را به دنبال داشت كه پرداختن با آن ها مجال ديگري را مي طلبد ولي مي توانم بگويم كه اين فشارها و صحبت هايي كه به نقد و ضم اينگونه كارها مي پردازند مالِ جامعه اي آزاد نيست، اين فشارها به حدي بودند كه مي شد اثر اعمال آن ها را در قسمت هاي پاياني و كوتاه شدن ها و پرش هايي كه معلوم بود ديد، كما اينكه در ماههاي اخير نيز شاهد سختگيري و سانسورهاي وحشتناك و بي موردي بوديم كه گريبانگير چندين مجموعه ايراني خصوصاً ساعت شني و يك مشت پر عقاب شده بود و نشانه هايي ناخوشايند از سياست هايي است كه برازنده ي يك جامعه ي مدعي آزادي نيست.
ساير مجموعه هاي طنز امسال نيز در حد خود خوب بودند. پيامك از ديار باقي كه مي توان بعد از مرد هزار چهره آن را قرار داد، نوشته اي قابل قبول داشت كه نويد ظهور نويسنده اي خوش ذوق به نام محسن تنابنده مي دهد، هرچند مي توان در شوخي هاي اين سريال ردپاي سعيد آقاخاني را نيز ديد.
بهرحال سيروس مقدم كه اثرهاي عامه پسند و نه فوق العاده در كارنامه ي خود دارد و سابقه ي كار طنز را نيز دارا نيست، اين بار از تمامي امكانات و افراد ممكن بهره برده بود تا بتواند بهترين مجموعه ي نوروزي را به نام خود داشته باشد كه در اين امر موفق نبود، هر چند توانست با كمك سعيد آقاخاني و محمدرضا شريفي نيا اثر قابل قبولي بسازد.
قرارگاه مسكوني كه سال گذشته به علت هاي نامعلومي از شبكه اول پخش نشده بود امسال در اختيار شبكه پنجم قرار گرفت و به نمايش درآمد. اين مجموعه كه از ستاره هاي طنز پيشه اي چون مهران غفوريان، جواد رضويان، مهران رجبي، علي صادقي، شهره لرستاني و ... برخوردار بود به علت نداشتن فيلم نامه اي منسجم و خلاقانه تنها متكي بود به حركت هاي فردي اين ستاره ها كه كاركترهاي گذشته خود را تكرار مي كردند و شايد تنها نكته ي جذب كننده ي اين مجموعه نيز همين بازي ها و شوخي هاي آشناي ستاره ها بود. جواد رضويان هم با اين مجموعه و هم با كار قبلي خود به نام ارث بابام نشان داد كه هنوز براي رسيدن به جايگاه كارگردانان موفقي چون استاد مديري و عطاران نياز به كسب تجربه هاي فراوان دارد. نويسنده ي اين كار عليرضا مسعودي است كه در آينده اي نزديك شاهد اثر ديگري از او به نام 4*3 (سه در چهار) خواهيم بود كه از شبكه اول پخش خواهد شد به كارگرداني مجيد صالحي.
و بالاخره سريال نشاني كه نتوانست انتظارات ما را از رامبد جوان برآورده كند. جوان كه در كارنامه ي كارگرداني خود سريالي چون گمگشته را دارد با اين اثر پيشرفتي را از خود نشان نداد.
يك قصه ي ساده و غير خلاقانه كه شايد اولين اثر حرفه اي فلورا سام نويسنده باشد، نتوانست در مقايسه با ساير مجموعه ها عرض اندامي قوي داشته باشد، ولي اين نكته را نبايد از نظر دور نگاه داشت كه طنز ساده و گاهاً دلنشيني داشت و بازي ها نيز در حد قابل قبولي بودند.
از ميان بازي هاي بازيگران اين سريال ها به نظر من مي توان به بازي خوب اين هنرمندان اشاره كرد:
مهران مديري كه بازي وي در مرد هزار چهره شاهكاري بود در بازيگري، رضا شفيعي جم كه نشان داد هميشه مي تواند خلاق باشد و هرچه بود تنها هنر خود وي بود، افسانه بايگان كه در كاراكتري متفاوت ارزش هاي خود را نشان داد، سيامك انصاري، محمدرضا شريفي نيا، نادر سليماني به ويژه در مرد هزار چهره، نصراله رادش كه نشان داد زير نظر يك كارگردان خوب بهترين بازي ها را مي تواند انجام دهد.
.............................
نحوه ي پخش فيلم هاي سينمايي جز شبكه چهار كه قابل قبول بود در تمام زمينه ها، در ساير شبكه ها نسبت به سال گذشته پيشرفتي نداشت.
شبكه سه كه با بدترين كيفيت تصوير و صدا اقدام به پخش فيلم ها مي كرد كه شايد علت آن برگردد به نحوه ي تهيه اين فيلم ها. شبكه اول نيز وضعيتي بهتر از شبكه سه نداشت.
نكته بارز و تاسف بار در پخش فيلم هاي سينمايي خارجي، سانسورهاي بي مورد و تغيير ديالوگ هاي فيلم ها بود كه بعضاً روند كلي يك فيلم را تغيير مي داد و بيننده را براي درك فيلم به زحمت مي انداخت. و نكته ي ديگر، حجم بالاي تله فيلم هاي ايراني بود كه اكثراً اثرهايي ضعيف بودند كه نتوانستند بيننده را جذب و راضي كنند.
